Hanabi (edycja polska)

Jak dla mnie bardziej ciekawostka niż 'normalna' gra. Gra się trzymając karty w ten sposób, że inni widzą tylko nasze a my tylko innych i za pomocą przekazywanych dość ograniczonych informacji trzeba zagrywać odpowiednie karty w odpowiednim momencie. Bardzo przeciętne. No, ale ja nie lubię kooperacji, wiec może stąd lekki uraz ;)

Moja opinia niestety nie będzie w pełni obiektywna, jestem bowiem fanem autora Pana Bauzy. Tak więc Hanabi już na początku miało u mnie jakieś fory ale po zakupie i wielokrotnym zagraniu nie rozczarowałem się. Gra niektórym wydaje się banalna trochę jak pasjans. Pytanie jest proste, czy na pewno te osoby grały poprawnie. A tak naprawdę jest to bardzo ale to bardzo trudne. musimy sobie podpowiadać aby wykładać karty w odpowiedniej kolejności. Ale właśnie, podpowiedzi muszą być tylko takie: Tutaj masz karty białe, Tutaj masz wszystkie dwójki. I NIC WIĘCEJ! żadnych gestów, żadnych spojrzeń, żadnych akcentów, żadnego umawiania się przed grą do jakiś zagrywek ha i wtedy robi sie już trudniej. A podpowiedzi raptem 8 na całą grę (choć mozna je odzyskać ale to też nie zawsze jest łatwe)Gra o prostych zasadach a jednak nie taka łatwa. Mo i świetnie sprawdza czy jesteśmy zgranym zespołem (choć koleżanka w żartach nazywa ją rozbijaczem par... ;) )Bardzo ale to bardzo polecam

Jeżeli szukasz małej, taniej , a zarazem oryginalnej karcianki, to prawdopodobnie Hanabi jest dla Ciebie. Na pierwszy rzut oka nie wygląda zachęcająco - kilkadziesiąt kart ponumerowanych od 1 do 5 w kilku kolorach, kilka żetonów i temat z kosmosu. To tylko pozory, bo pod tym płaszczykiem kryje się interesująca gra. Prosty pomysł (widzimy tylko karty przeciwników), a dzięki niemu powstała jedyna w swoim rodzaju gra kooperacyjna, w której gracze wspólnie grają o najlepszy wynik. Szybka, prosta w zasadach, ale niełatwa, nie zajmuje zbyt dużo miejsca i skutecznie rozprawia się z problemem lidera, na który cierpi większość gier kooperacyjnych. Specyfika rozgrywki może nie wszystkim przypaść do gustu, ale to zależy jak restrykcyjne zasady przyjmiemy.

Bardzo ciekawe podejście do karcianki - nie dość, że kooperacja, to jeszcze gramy w ten sposób, że wszyscy inni widzą moje karty, tylko nie ja. Kluczem w tej grze jest odpowiednia komunikacja i dobra koncentracja, jeśli ktoś się rozproszy, zapomni, jakie dostał wcześniej wskazówki, poprzestawia swoje karty to koniec. Bardzo trudno to potem nadrobić i uzbierać punkty.

Nie pociągają mnie gry kooperacyjne. A to sam coś straszliwie zawalę i głupio przed innymi, a to uczyni to ktoś siedzący obok i nic na to poradzić nie można. Nic przyjemnego. Ich gry walność bywa ograniczona – uczymy się rozgryzać pewien matematyczny system, można to zrobić lepiej albo gorzej, ryzykując mniej albo więcej. Hanabi jest inne? Ależ skąd! Tu też zawalić możemy sami, albo ktoś siedzący obok. Czemu więc daję maksymalną notę? Bo rozgryzanie systemu tu zainstalowanego, bardzo prostego, banalnego, obciążone jest walką z własną słabością – zbyt krótką pamięcią krótkotrwałą! Sam dziwię się temu – banalny mechanizm wspólnego układania pasjansa staje się niezwykłym wydarzeniem, bo… nie widzimy tylko własnych kart. Żaden z graczy nie widzi własnych. A my z użyciem ograniczonej liczby podpowiedzi musimy innym udzielić jak najwięcej informacji. Instrukcja nie mówi nic o możliwości modulowania głosu, robieniu pauz w wypowiedzi. Nie zabrania ich. Pierwsze co przychodzi na myśl, to właśnie takie niewerbalne próby obejścia systemu. Nawet z nimi nie jest łatwo wygrać (nam nie udało się w ciągu 8 partii w składzie od 3 do 5 osób, ani razu dostać 25 pkt.). Co ciekawe, w wyniku zakazu dodatkowych rozmów odcinamy tzw. problem lidera. Warto dodać, że w pudełku znajdziemy dodatkowe 9 kart do gry w jeden z dwóch wariantów (jeszcze nie próbowałem, ale wydają się bardzo rozsądne). Całość wydania stoi na bardzo wysokim poziomie. Absolutnie nie ma do czego się przyczepić (może do niemieckiej instrukcji, ale wersja angielska dostępna jest na BGG). Hanabi świetnie działa już od 3 graczy (w 2 nie próbowałem i chyba nie będę), chociaż najlepsza zabawa jest w 4 i 5. Zdecydowanie polecam przynajmniej sprawdzić, zwłaszcza że cena nie przeraża.

Długo zajęło zanim zagrałem w kolejną grę kooperacyjną i okazało się. że to jedyna gra kooperacyjna w którą grywam stale. Do tego dosyć wymagająca, trudno jest zdobyć max punktów nawet najlepszym graczom. Grać najlepiej w stałym, obeznanym gronie.

W tej cenie, to chyba jeszcze nie mam gry, w ktora zagralbym wiecej od Hanabi. Slyszalem, ze duzo ludzi narzeka na te gre, jako nudna itd ale ja nie rozumiem zarzutow. Bardzo dobry motyw z nie widzeniem swoich kart. Mozna sporo pomyslec i dedukowac, a do tego zawsze towarzyszy silne uczucie ulozenia szystkich 'piatek'.

Bardzo ciekawy pomysł na grę. Dużą zaletą jest to, że można grać z ludźmi, którzy nie są game geekami. Zasady są proste, a całość opiera się na interakcji między graczami. Polecam w szczególności na większą liczbę graczy.

OCENA 5/5: Hanabi - Fabuła gry jest naprawdę niestandardowa: graczom przyjdzie bowiem wcielić się w rolę „bezmyślnych właścicieli fabryk z fajerwerkami, którzy niechcący pomieszali prochy, lonty i rakiety w pokazie sztucznych ogni. Wchodząc w szczegóły jest sympatyczną grą kooperacyjną z elementami pamięciowo-kombinacyjnymi, która ma krótki czas rozgrywki. Ma innowacyjną mechanikę trzymania kart rewersem do siebie oraz dobre skalowanie. Chociaż, że nie sprawdzi się w każdej grupie graczy , mnie ona wydaje się bardzo fajnym produktem.

Genialna gra. W sensie dosłownym. Połączenie dedukcji ze szczątkowych danych z kooperacją daje niesamowity efekt. Nie jestem zwolennikiem gier kooperacyjnych, nie przepadam za grami abstrakcyjnymi (a Hanabi jest w zasadzie grą abstrakcyjną), ale ta mnie kupiła całkowicie. W trakcie gry próbujemy jak najbardziej efektywnie komunikować się ze współgraczami, informując ich, jakie karty trzymają na ręce (bo oni tego nie wiedzą - karty trzymamy odwrotną stroną). Piękne jest to, że nasze wskazówki muszą być nie tylko trafne - to nie jest trudne. Ideałem jest, żeby przekazywały więcej, niż tylko wprost zawartą w nich informację. Przykład: współgracz mówi mi, że mam w ręce trzy "dwójki". A potrzebujemy "jedynek". Więc być może chciał mi przez to powiedzieć, że nie mam na ręce żadnej jedynki - bo gdyby była, to by mi powiedział? A może właśnie pozostałe dwie karty to jedynki? Jest to również prawdopodobne, skoro widzę, że żaden z pozostałych graczy nie ma na ręce jedynek... Niezwykłe, że mimo identycznej puli kart gra starcza na wiele, wiele rozgrywek i pozostaje wyzwaniem. Polecam gorąco, zwłaszcza, że cena jest symboliczna.

Każdy gracz w swojej kolejce ma możliwość wyboru spośród trzech akcji, ale liczy się tak napdawdę tylko jedna - podpowiedż. Dwie pozostałę, tj. zagranie karty na środek bądź odrzucenie jej z gry są tylko konsekwencją informacji, które na temat swojej ręki udało mu się pozyskać od współgraczy. Rewelacyjna, wymagająca niemałego skupienia gra, do tego kompaktowa, a więc można ją ze sobą zabierać wszędzie. Jako kooperacja nie cierpi ponadto na syndrom pouczającego wszystkich mądrali, bo on sam nie widzi swoich kart, więc nie ma możliwości udzielania porad innym i zabierania im przyjemności z grania. Niektórzy tworzą swoiste systemy podpowiedzi czy nawet ich braku, że gdy nikt nam nie mówi nic o naszych kartach, to można którąś z nich bezpiecznie odrzucić. Nie twierdzę przy tym, że nie da się w nią grać z przypadkowymi osobami - uważam nawet, że byłaby ona świetnym narzędziem na różnych teambuildingowych spotkaniach, gdzie operując szczątkowymi informacjami staramy się dotrzeć wspólnymi siłąmi do celu. Szczerze polecam! :)

Graliśmy wcześniej tylko w wersję online i nauczyliśmy się kilku ciekawych taktyk (polecam). Całkowicie wyeliminowaliśmy element pamięciowy z gry i mamy bardzo dużo zabawy. Bardzo dobrze się gra zarówno w dwie osoby jak i w większym gronie. Kompaktowość sprawia, że zabieramy ją w każdą podróż.