Port Royal (edycja angielska)

gramy w 2 osoby zazwyczaj i gra wydaje się być dobrym filerem , troche bardziej losowa niż zaginione miasta, ale wypełnia czas. Plus można zagrać w gronie do 5 osób

Szybka mała gra popularnego obecnie Alexandra Pfistera. Igramy ze szczęściem dociągając karty, które mają różne moce. Gra szybka i prosta raczej bez strategii, ale za to oferująca zabawę w czystej postaci. Warto zainteresować się także dodatkiem, który oferuje ciekawy tryb rozgrywki kooperacyjnej.

Krótki i przyjemny tytuł, który miał być uzupełnieniem wieczorów z "prawdziwymi" grami, a stał się nieoczekiwanym hitem wśród znajomych i rodziny. I jego popularność nie spada. Mechanicznie do zapamiętania są dwie rzeczy: jak przebiega kolejka (dobierasz karty aż powiesz STOP lub gra zrobi to za Ciebie i następnie wykorzystujesz jedną lub więcej z nich - kupując lub pobierając z niej pieniądze) i co oznaczają poszczególne postaci widoczne na kartach. Gdy tylko gracze złapią z grubsza koncept - zaczyna się hazard. Bo w istocie to sprawia, że gra jest tak koszmarnie uzależniająca. Dociąganie kolejnych kart licząc na rosnące korzyści czy powiększający się wachlarz możliwości, a gdy szczęście nie dopisze przeklinanie wszystkiego na czym świat stoi - to prawdziwa magia tej gry. Proporcje frajdy do rozmiaru gry i jej długości są tu bliskie ideału, a emocje szybują pod nieboskłonem nawet w kolejkach innych graczy, z których wszak również możemy czerpać korzyści. Bardzo kompaktowa i bardzo emocjonująca karcianka, która może - ale nie musi - stanowić wstęp do większych tytułów. Sama broni się bezproblemowo jako gra "dla graczy" i jako imprezówka z pazurem.